Podatnik, który wybrał opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek, a w latach podatkowych poprzedzających pierwszy rok opodatkowania ryczałtem osiągnął stratę ze źródła przychodów i był uprawniony do odliczenia tej straty na podstawie art. 7 ust. 5 ustawy o CIT, ale zgodnie z art. 7 ust. 5 ustawy o CIT nie mógł jej w pełni odliczyć (pozostała nieodliczona część straty) – nabywa prawo do rozliczenia tej nieodliczonej straty na podstawie art. 7 ust 7 ustawy o CIT, poprzez obniżenie dochodu (z danego źródła przychodu) uzyskanego w dwóch latach podatkowych bezpośrednio poprzedzających pierwszy rok opodatkowania ryczałtem.

Rozliczenie straty na podstawie art. 7 ust. 7 ustawy o CIT może być dokonane pod warunkiem stosowania ryczałtu przez okres co najmniej czterech lat podatkowych. Są to cztery bezpośrednio po sobie następujące lata opodatkowania ryczałtem. W przypadku wcześniejszego wyjścia z estońskiego CIT podatnik zobligowany jest do skorygowania dokonanego wcześniej odliczenia, poprzez złożenie stosownej korekty zeznania podatkowego za lata, w których dokonał tego odliczenia.

Przykład wyjaśniający zasady rozliczania straty podatkowej w związku z wejściem w estoński CIT. Przykład pochodzi z Objaśnień Ministra Finansów.

Przykład z Objaśnień Ministra Finansów dotyczący rozliczenia straty na podstawie art. 7 ust 7 ustawy o CIT i sposobu obniżenia dochodu.